Haartransplantatie

De eerste haartransplantaties, geïntroduceerd in de jaren 60 en ongeveer veertig jaar lang toegepast, werden gekenmerkt door hun extreem invasieve, pijnlijke en bloederige aard en door hun zeer slechte cosmetische resultaten.

Plastisch chirurgen waren de eersten die de verplaatsing van huidflappen van de hoofdhuid met intacte bloedtoevoer (flapchirurgie) gebruikten om huiddefecten of kale gebieden te bedekken. Bij deze operaties werd een deel van het kale deel van het hoofd weggesneden en bedekt met een huidflap afkomstig van aangrenzende delen van de hoofdhuid. Deze ingrepen waren bijzonder pijnlijk en bloederig, werden meestal uitgevoerd onder algemene verdoving en het cosmetische resultaat was meestal erg slecht.

In de huidige plastische chirurgie wordt de toepassing van huidflaptransplantaties nog steeds gebruikt voor specifieke gevallen, zoals het loslaten van de hoofdhuid als gevolg van letsel, langdurige beschadiging van de huid door diepe brandwonden, in geval van uitgebreide huidkanker, enz. Het gebruik van huidflappen voor chirurgisch herstel van androgenetische alopecia, aan de andere kant, is praktisch opgeheven en wordt hier alleen om historische redenen vernoemd.

Een andere techniek voor de behandeling van mannelijke kaalheid die in het verleden wijdverbreid werd gebruikt, was de zogenaamde reductie van de hoofdhuid. Bij deze procedure werd een deel van de kale huid weggesneden, de aangrenzende huid werd uitgerekt met de juiste ondersnijdingen en de wond werd vervolgens gehecht met als doel de omvang van het kale deel van de hoofdhuid te verminderen. Deze operaties werden gekenmerkt door het bestaan ​​van grote en misvormde postoperatieve littekens en lelijke cosmetische resultaten.

Een moderne, verbeterde versie van de techniek voor het verminderen van de hoofdhuid, aangewend in gevallen van afwezigheid van huid of van uitgebreide littekens op de hoofdhuid als gevolg van brandwonden of verwondingen, is het gebruik van weefselexpanders. Bij deze procedure, die doorgaans wordt uitgevoerd onder algemene verdoving, wordt een weefselexpander onderhuids ingebracht in het gezonde deel van de hoofdhuid en wordt de wond gehecht. Vervolgens wordt de weefselexpander gedurende een periode van 8-12 weken geleidelijk uitgerekt met een zoutoplossing, wat tevens resulteert in een geleidelijke uitrekking van de bovenliggende huid van de hoofdhuid. Wanneer de verwijding is voltooid, volgt een tweede operatie om de weefselexpander weg te nemen en om een deel of het volledige kale gedeelte van het litteken of  van de hoofdhuid te verwijderen; de opening in de huid wordt vervolgens bedekt met de overtollige uitgerekte huid van de hoofdhuid. Dit ingewikkeld, langdurig en pijnlijk proces heeft bepaalde ernstige aanwijzingen, maar wordt om esthetische redenen niet gebruikt om mannelijke kaalheid te dekken, vanwege zijn zeer invasieve karakter.

In de jaren tachtig verscheen de techniek van “punch graft” transplantatie, als antwoord op de groeiende behoefte aan minder invasieve technieken voor haarherstel, toen men begon te begrijpen dat hoofdharen in groepen groeiden. Bij “punch grafting” wordt een cirkelvormig mes (punch) met een grote diameter (typisch 0,5 mm) gebruikt om in totaal 20 tot 30 haren te verwijderen en om die vervolgens in een gat met een kleinere diameter (typisch 0,4 mm) te plaatsen,  vooraf geboord in het ontvangstgebied van het kale gedeelte van het hoofd.

Punch-transplantatie werd in het decennium van 1980-1990 op grote schaal toegepast, maar werd geleidelijk stopgezet omdat het traumatisch en bloederig was en gekenmerkt door onnatuurlijke cosmetische resultaten. Immers, deze grote transplantaten van 20-30 haren (plug-transplantaten) kunnen niet dicht bij elkaar worden geplaatst en bootsen niet de natuurlijke follikels na die veel dunner zijn, vooral in het haarlijngebied. Het onnatuurlijke uiterlijk van deze plugtransplantaten staat bekend als het ‛pop-achtige effect’. In de afgelopen jaren is “punch transplantatie” praktisch volledig opgegeven, maar er zijn nog steeds tal van gevallen van patiënten die een haartransplantatie hebben ondergaan met deze methode. Die patiënten nemen nu hun toevlucht tot plastische chirurgie en de FUE-techniek om de littekens en de onnatuurlijke haarlijn te herstellen.

In het begin van de jaren negentig werd de FUT (Follicular Unit Transplantation) of Strip-methode in gebruik genomen. Het wordt uitgevoerd met een chirurgische insnijding van een deel van de huid en haren in het donorgebied aan de achterkant van het hoofd. Het uitgesneden harige huidgedeelte wordt vervolgens onder de microscoop onderworpen aan een speciale behandeling en gescheiden in grafts,  die vervolgens in het kale gebied worden ingeplant. Afhankelijk van de technische opleiding en ervaring van het medische team, verkrijgt men op die manier minigrafts (met 4-8 haren) of micrografts (met 1-3 haren). De huid in het donorgebied wordt gehecht met als gevolg een permanent litteken, waarvan de diameter afhangt van de hechttechniek en de breedte van de ontbrekende strip. Misvormde postoperatieve littekens die cosmetische restauratie vereisen, zijn daarbij niet ongewoon.

Men lijkt betere resultaten te bekomen i.v.m. het litteken wanneer de trichofytische sluitingstechniek wordt gebruikt. Het produceren van grafts met een grote diameter met verschillende haren, die niet vergelijkbaar zijn met de normale grafts van de hoofdhuid, leidt vaak tot onnatuurlijke esthetische resultaten, vooral wanneer er meerdere grafts in het haarlijngebied worden geïmplanteerd.

De meest moderne vorm van haartransplantatie is FUE (Follicular Unit Extraction), waarbij individuele grafts worden overgebracht van de achterkant van het hoofd naar de uitgedunde zone. FUE werd voor het eerst vermeld in 2002-2003, toen het nog in een experimentele fase was, en is sindsdien geleidelijk geëvolueerd. Aanvankelijk was het mogelijk om slechts een paar honderd grafts over te brengen, maar tegenwoordig (met behulp van automatische extractieintrumenten)  is het mogelijk om op één dag meerdere duizenden haarzakjes in te planten.

FUE heeft aanzienlijke voordelen ten opzichte van FUT, omdat de laatste enorme, onooglijke littekens achterlaat die permanent zichtbaar blijven aan de achterkant van het hoofd en mogelijk levenslang pijn kunnen doen. FUE biedt daarentegen geweldige esthetische resultaten zonder lineaire littekens, pijn of ongemak.

Advanced Hair Clinics heeft ruime ervaring en vakkennis in het toepassen van de FUE-methode, zelfs in de moeilijkste gevallen. Meer specifiek gebruiken we Advanced FUE, bestaande uit de extractie van individuele grafts met een automatische extractie-instrument (FUE Direct) en implantatie met behulp van een implantatie-instrument in één stap, zonder dat er opening in de huid van het ontvangstgebied hoeven te worden gemaakt (One-Step Implantation). Op die manier worden het bloeden, trauma, oedeem en de postoperatieve pijn na de FUE-sessie aanzienlijk verminderd.

De laatste jaren zijn er veelbelovende robotische haartransplantatiesystemen verschenen (Robotic Hair Transplantation of ARTAS® Robotic Hair Transplant). Vanwege een gebrek aan voldoende nauwkeurigheid kunnen deze systemen momenteel geen ervaren FUE-haartransplantatieteam vervangen, maar verbetering van deze technologie in de toekomst kan op een gegeven moment hun algemeen gebruik mogelijk maken.

Naast haartransplantatie, die tot op heden de enige wetenschappelijke methode is om de haargroei in het kale deel van de hoofdhuid permanent te herstellen, bestaan er tevens verschillende niet-invasieve en niet-medische manieren (soms aangewend of nog steeds in gebruik) om kale plekken te bedekken.

Haarprothese is een techniek die een gedeeltelijke of volledige bedekking van het kale gedeelte van de hoofdhuid biedt door gebruik te maken van een pruik of speciale protheses, gemaakt van natuurlijk of kunsthaar in verschillende kleuren, lengtes of texturen, afhankelijk van de betrokken persoon en hun gelaatstrekken. De haarprothese wordt op de hoofdhuid vastgemaakt met een speciale lijm of met clips die aan het haar aan de zijkanten van het hoofd haken (indien aanwezig). Het gebruik van een prothese vereist zorg en reiniging van zowel de huid als de prothese zelf.

Een onvoldoende reiniging of slechte aanbrenging van de prothese kan een ontsteking van de hoofdhuid, jeuk of chronische irritatie veroorzaken. Door druk leidt het chronisch gebruik van een prothese geleidelijk tot krimping van het kale gedeelte van de hoofdhuid, verschrompeling en verlies van aangrenzende haren die gedeeltelijk door de prothese worden bedekt, en verkleuring van de bedekte huid. Het gebruik van haarprothesen en pruiken om esthetische redenen (zowel bij mannen als bij vrouwen) neemt momenteel snel af, ten eerste als gevolg van de vooruitgang van de FUE-haartransplantatie, en ten tweede vanwege het meestal vrij onnatuurlijke uiterlijk van de prothese of pruik.

Nog een factor zijn de hoge kosten voor de aanschaf en het onderhoud van een prothese van hoge kwaliteit (met natuurlijk haar), aangezien het systeem jaarlijks moet worden vervangen, en de kosten evenaren die van een haartransplantatie. De belangrijkste aanwijzing voor het gebruik van een haarprothese vandaag is het volledig ontbreken van haar op de hoofdhuid of totale kaalheid, wat het geval is bij kankerpatiënten die chemotherapie ondergaan of in de zeer zeldzame gevallen van Alopecia Areata Totalis. In dergelijke gevallen is de psychologische schok - veroorzaakt door het snelle en totale haarverlies -  vaak ondraaglijk en kan de haarprothese aanzienlijk helpen, zowel op persoonlijk, psychologisch niveau als in sociale en professionele context, vooral omdat er geen indicatie is van haar transplantatie wegens het ontbreken van een donorgebied.

Micropigmentatie van de hoofdhuid of medische tatoeage is tevens een populaire techniek om het kale gedeelte van de hoofdhuid of andere specifieke zone’s te bedekken, zoals postoperatieve littekens, wenkbrauwen, enz. Met deze techniek injecteert een speciaal opgeleide technicus - theoretisch onder hygienische en steriele omstandigheden - kleurstof in de huid van de patiënt, net als bij een gewone tatoeage, met een zeer fijne naaldkop, om een ​​haarafdruk (micropigmentatie) te simuleren.

Vanop een relatieve afstand kan een tatoeage het kale gebied effectief camoufleren, maar van dichtbij is het uiteindelijke esthetische resultaat niet zo geslaagd, vanwege het gebrek aan diepte en volume in de geverfde 'haren'. Nog een nadeel van de micropigmentatie is dat er meerdere sessies nodig zijn door het vervagen van de kleurstoffen (bleken); vrij vaak, in zone’s die worden blootgesteld aan de zon en een rijke bloedtoevoer hebben, zoals het hoofd, zullen de pigmenten geleidelijk afbreken, wat resulteert in vervaging en verkleuring van de tatoeage, leidend tot een totaal onnatuurlijk uiterlijk dat lijkt op een geografische kaart .

Keratine-microvezels zijn een andere moderne manier om het haar voller te maken, vooral in het geval van vroege of matige uitdunning van de hoofdhuid. Aan de andere kant bieden keratine-microvezels in geval van kaalheid met volledig haarverlies onvoldoende esthetische dekking. Keratine-microvezels zijn verkrijgbaar in verschillende kleuren om op natuurlijk haar te lijken en worden als talk of poeder over het dunner wordende gebied verspreid. Door statische elektriciteit hechten ze zich aan het bestaande haar, waardoor het volume en de dichtheid toenemen. De microvezels worden met een haarspray gestabiliseerd en kunnen met shampoo worden verwijderd. Het is duidelijk dat ze bij bepaalde patiënten en voor een korte periode beperkte dekking kunnen bieden, hetzij om psychologische, sociale of professionele redenen, maar keratine microvezels vormen op geen enkele manier een effectieve of permanente oplossing tegen haaruitval.

Als het donorgebied onvoldoende is, kunnen tevens haren van de baard of het lichaam worden verwijderd en veilig worden overgebracht naar de getroffen zone. Gezichtsharen ontwikkelen zich snel en groeien opmerkelijk snel terug, meer dan 95%. Vanwege de specifieke textuur van deze haren (ze zijn wilder en meer gekruld in vergelijking met hoofdhaar) en het feit dat de schachten gemiddeld twee keer zo dik zijn als die van hethoofdhaar, zijn ze niet geschikt voor implantatie in de voorste haarlijn.  Wel zijn ze uitermate nuttig voor de verdichting van de middenzone of de kruin en ruim voldoende voor het herstel van postoperatieve littekens.

Lichaamshaar is een andere alternatieve bron voor transplantatie, vooral bij mannen met rijk lichaamshaar en onvoldoende donorgebied op de hoofdhuid. Alle delen van het lichaam kunnen worden gebruikt als donorgebieden, zoals de borst, de rug, de armen en benen, de schaamstreek, enz. Er is echter vastgesteld dat de meest betrouwbare en potentieel bruikbare zones voor donormateriaal de borst en het borstbeen zijn. Het uiteindelijke groeipercentage van lichaamshaar is zeer onvoorspelbaar en varieert gewoonlijk van 70 tot 80%. Door de zeer verschillende levenscyclus van lichaamshaar, die gewoonlijk langzamer verloopt dan die van het hoofdhaar, is de hergroei van lichaamshaar extreem traag en kan het zelfs twee jaar duren voordat deze is voltooid.

Gezichts- en lichaamshaar kan alleen worden gebruikt met de FUE-methode, die extractie van individuele folliculaire eenheden mogelijk maakt zonder incisies en permanente littekens. FUT- of striptechniek kan in deze gebieden slechts in minimale mate gebruikt worden. De reden hiervoor is dat de FUT / Strip-techniek een esthetisch onaanvaardbaar, zichtbaar litteken op het gezicht of de borst achterlaat, met als doel het verkrijgen van gezichts- of lichaamsgraftsvoor transplantatie.

FUE is momenteel de meest ideale methode voor haarverlies bij mannen en vrouwen. Deze haartransplantatiemethode wordt ook gebruikt voor het herstel van wenkbrauwen of gezichtshaar, en om littekens te bedekken die zijn achtergelaten door Strip- of FUT-techniek.